Pożegnanie w deszczu

Łza uroniona po stracie najbliższej,
spływa po moim licu.
Pożegnalna mowa zroszona deszczem,
kończy byt kobiecego losu.
Kiedy sięgam wspomnieniem tamtych dni,
pamiętam! urzekła mnie jej dobroć.
Sympatią i uczuciem podarowałem siebie,
odwzajemniła je prostotą i szczerością.

Zrodzona przyjaźń skróciła mą pychę,
zrodzona miłość wyznaczyła drogę życia.

Wiele spędzonych lat w blasku idylli
dziś jest, jak krótki przebłysk.
Oddawać jej hołd rzeczą naturalną
na cudowną chwilę, pozostającą w Naszych sercach.
Patrząc na złożoną trumnę do matki ziemi,
ze smutkiem, żegnam się z nią.

Ukończony sakrament nie kończy niczego,
ukończony żywot wyzwala okamgnienie nostalgii.

Każdego lata, w dzień Twoich urodzin
spadają krople mżystego deszczu.
Na poszytym zieloną darnią grobie
składam różę, ze spływającą łzą.

Pozostaniesz w mej pamięci na zawsze!

Roman Andrzej Kargul

autor

raderwist

Napisany: 2009-06-13 Dodano: 2009-06-14 00:09:46

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie