Pożegnanie lata

Pożegnanie lata

Słońce się niżej po niebie snuje
I aura jest już znacznie rzeźwiejsza
Cała przyroda mocno żałuje
Tej pory roku co najpiękniejsza

Dni długich, jasnych, mocno rozgrzanych
Zapachu lasów, ziół i kaczeńców
Łanów zbóż wiatrem pofalowanych
Bożego Ciała ozdobnych wieńców

Zieleni jędrnej świeżej i czystej
Drzewa i krzewy oblekającej
Trawy na polach miękkiej, soczystej
Co ją zjadają sarny, zające

Śpiewu słowika wieczorną porą
Pogwizdywania kosa i szpaka
Ryb, co po deszczu najlepiej biorą
Gdy im tłustego rzucić robaka

Brzęczenia pszczoły, lotu motyla
Ważki wesołej i urodziwej
Bociana, który dziób swój pochyla
By nie dać uciec żabie ruchliwej

Tych wczesnych ranków perlistych rosą
Wieczorów późnych, gdy przyjdzie pora
By śnić, co lepsze czasy przyniosą
Księżyc wytoczy się z jeziora

Trzepotu krótkich spódnic na wietrze
Odsłaniających powabne wnętrza
I niepogody, która się przetrze
Dając świeżego przypływ powietrza

To wszystko było – bliżej do zimy
Czas jest pożegnać uroki lata
Lecz my do niego znowu wrócimy
Przecież to jeszcze nie koniec świata

autor

agim27

Napisany: 2009-09-12 Dodano: 2009-09-15 12:52:14

Ten wiersz przeczytano 2638 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Konkurs

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie