Próg

Stoję z Tobą oko w oko, o Magnatko niewzruszona,
rozmawiałaś ze wszyskimi, których zabrakło w tych stronach,
bo poodchodzili wcześniej piękny czyniąc z Tobą taniec,
rozkuwasz życia łańcuchy, niszczysz istnienia kaganiec.

Niech się stanie to niezwłocznie, niechaj kosa Twa opadnie,
sądzę, że przyłożysz raźno, chociaż tego nikt nie zgadnie,
ja odejdę, gdyż mi trzeba nowych ścieżek poznać wiele,
Ty zostaniesz, Twe przekleństwo - nie być nigdy przyjacielem...

Zamach, cios, spadło Twe ostrze przecinając serce moje,
tak dotarłem do granicy, skończone żywota znoje,
Ty wysysasz me oblicze, swoboda mnie niesie wzwyż,
nie rozumiem już dlaczego, obojętnym mi to, gdyż

tu, na progu przemian bytu tuż za marą kroczy mara,
już nie czuję, już nie myślę... "IDZIESZ ZE MNĄ!" "Pójdę zaraz..."

autor

Sigul

Dodano: 2006-10-29 08:10:47

Ten wiersz przeczytano 843 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie