PROMIENNI

Antoine de Saint-Exupéry A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć.

dostali wyrok na zawsze promienni
namaszczeni w pragnieniu aby deszczem spadać
zjawisk mgielnych dotykać pachnieć utajonym
i czas mocarny na próżno o przedawnienie wnosi
w drzwiach stoi płomień dotknij szklistych
bo granic nie ma i słońce bielą najczystszą
rozrzewnione gęste od nawoływań puchnie
bezdech w oddech na stopnie wyższe nawołują

czy pojmie rozum że żywe lotne w urwisko spada
świetlistej ręki nie oderwie los gdy z drugą
na zawsze splątana zapachniało tkliwie fiołkami
tęsknice zlane w cud kryształ postać blask razi
unosi dusze w szczytach ogrodów grają w ciszy
gdy nawołuje wszechświat do miłości cud endorfiny
wykołysane w rejs płyną w bezkres i na moment giną

aby odrodzone silne docałować ludzkie i dalekie psyche
a w miąższu istnienia sen wyraja się w nieskończoność
za granicami dudnią kroki jawy dotyk widzą słyszą
onieśmielone drżą gwiaździste cielesne uniesienia
poddane duszom składają ukołysaną ofiarę z siebie
otwierać pragną następną wciąż nienasycone wierzą

aby splot zaiskrzył błogosławiony innym drogę drążył
i cierpią niepraktyczni krzesząc błękit z kości
przenika wyobraźnia przystawiając rozumne lustra sumień
prawda o bliskości ludzkiej otwiera oczy i uszy
wędrówka w uczucia gdzie serca szukają schronienia
przed bezradnością nienawiścią lepsi i gorsi

stań i sprawdź czy podarowali tobie promyczek nadziei
/UŁ/

napisany 20.12.2007 ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2010-11-18 17:29:17

Ten wiersz przeczytano 1197 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Toniczny Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie