PROTOKÓŁ Z MISJI NIEZWYKŁYCH

Poświęcam tym,którzy tworzyli kiedyś i tym co tworzą obecnie wielkie dzieła w sztuce i nauce oraz w życiu społecznym, a świat małostkowy o nich zapomniał.

anioły zwisały z dachów oczarowane
przybyłem bowiem w ten dzień
starty podpis rzeczy szkiełko wydarte im
cień traw nieśmiertelnych- pustyń
jestem chaosem zwierciadeł zmysłów
schowam rytm i ludzki gest nocy sen skradnę
i wszystkie cisze co grają w zjawach abyś żył
uduszę odważnie kaszel znaczący twój strach
bo nie mogę swojego ducha wskrzesić bez rozgrzeszenia

jesteś elektryczny!

dajesz się przesyłać układać w klatce Faradaya
wolę być niewidzialny nawet dla siebie samego
rysy człowieka wypłukiwane
okopuję się szpalerem ostów tnę powietrze w rozpędzie
świetlisty znak człowieka wbijam głęboko pod żebrami

cierpię gdy spektakl z uczty gadów musi trwać

wrzosowe koła oderwane od żywiołu ziemi
jak strzała wbita w szczyt patrzę w szczeliny
jestem wędrowcem wcieram wiatr wspinaczki w skórę
wszędzie miesza się z powietrzem brud
lecz pozostał blues myśli nad sensem wizje prawdy tam dalej Ona
i nikt tego nie da rady zmienić jak śmierci w młodość
jest tylko góra i dół wskazywana ręką przez wielu ważnych

a ja tylko dziesięć palców mam

gdy masz pieczęć winny żyjesz pod hydrantem
jakbyś wyjmował gwoźdź ze stopy a szarpią
bezdomny przykryty kurzem pies przeganiany
krzyczą ofiara ścisz połóż się na płask
bo chcą słyszeć jak prostytuuję się
niezły tupet ma krzywa zawiści twarz
uczynność jej zwala z nóg bo strzela o tu!
zabić mnie chce bo nie wierzy w duchy
każdy ma definicję słowa troska
bo kostka masła sumieniem teraz
i zawsze lepsza od przyszłości
słyszę głosy chociaż nikt nie wołał mnie

słyszę szum słów korzyść zysk czy to zbawienie?

a jesienność plamki zieleni obmalowala żółtymi obwódkami
poprawiła estetykę spadania w garść zgarnęła
rozdygotane światłem wyspy w polanę strzyżoną nabija
dla ukojenia i w cynobrze półżywe cisze przerażają

nieludzkie ma oblicze samozwańcza sprawiedliwość

czy przejmuje się ona że się przejmuję?
jakby rozkopywała grób po zmarłych
gdy spojrzę jej w oczy ucieknie w bok
już nie zapyta strużka języka spłynęła w ciemność
zakopuję jak zło w matce ziemi

a ja co mam odczuć! nie widzę uczuć

coś się dzieje a ty nie wiesz co?
zapomniał oddychać piasek
przemieszały się mowy
tylko migowy
pozostał

i aut
ale
marzę wciąż
że może Ktoś przechodząc po mnie
zobaczy tęczę i zapłacze z zachwytu
wtedy na pewno

usunie słowo zemsta
/UŁ/

napisany 11.10.2009 ula2ula voytek.72 tak Wojtusiu ujęty jest trud Twój w protokole cyt.jest tylko góra i dół wskazywana ręką przez wielu Pozdrawiam:) Dziękuję za piękne komentarze WSZYSTKIM :):)

autor

ula2ula

Dodano: 2009-10-11 12:01:09

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Toniczny Klimat Ciepły Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie