Proza
A może nic nie jest
takie proste
w życie
proza się butem wbija
czas
nie chce pisać wierszem
a ja
mam serce żywe
słońce w kieszeniach noszę
i z prozy szarej potrzasku
wyrywam się
z duszą i ciałem
pragnę by deszcz
tak dla ziemi czuły
dotykiem mokrych ust
złożył mi pocałunek
ja wtedy
malwą wyrosnę strzelistą
a swoim kwiatem
czerwonym
wabić będę
ptaki i pszczoły
miodem
oblewać będą mi serce
słońce
promieniem swym
mnie przebije
tak słodko będzie
słonecznie
poczuję wtedy
że żyję
wiatr
lekko mnie kołysać będzie
świat
mi cicho zaśpiewa
i dowiem się
o czym szumią drzewa
o czym ptaki
słuchać lubią
poznać chcę
takie tajemnice
dlatego
pisz dla mnie wierszem
życie
tylko wierszem
pisz.
Komentarze (21)
Dobrze, ze to wiersz :) Bardzo ladny:)
"i dowiem się
o czym szumią drzewa
o czym ptaki
słuchać lubią
poznać chcę
takie tajemnice" Kornatko milutka ja też, ja też:))
No wiesz co masz zrobić w sprawie kociaków hihihi,
spoko, nie wyłysieją. Pozdrówka.
Śliczny,przyjemny,pełen radości-bardzo obrazowy!
Tylko wierszem pisz Kornatko bo ładnie piszesz :)
ładny ten wiersz, ale życie nie tylko z poezji się
składa (na szczęście ?) bo wtedy my możemy prozę
zamienić w coś więcej :-)))
Zycie Sloncem malowane, ladny - jednak- wiersz.
Pozdrawiam cieplutko z daleka.