Proza

- Przepraszam, że poruszam z tobą takie tematy, choć wrażliwe powinny być piękne. Wiem naruszają sfery zza kurtyny, bo dotyczą intymności. Nie tylko tej fizycznej ale i emocjonalnej. Zdaję sobie sprawę, że nie przepadasz za tego typu konwersacjami, jednak otwierasz się coraz bardziej, wychodzisz śmielej. Powiedz kiedy mam zasłonić kurtynę tak, abyś czuła się komfortowo, nieskrępowana.
- W porządku, sam zauważyłeś, że mnie oswoiłeś, kiedyś przestraszoną nie ufającą ludziom dziewczynę. Jak może miłość zmienić człowieka. Te właściwe słowa pozbawione pogardy i wulgaryzmu, delikatne jak motyle, nietknięte przez wiatr. Zaakceptowałeś moje wady, moje skazy, które dla innych, tych których nie powinnam się obawiać a jednak stali się dla mnie przyczyną długoletniej depresji i traumy, były obiektem żartów. Twoja dojrzałość emocjonalna, fizyczna i duchowa zmieszana z euforycznym uśmiechem złączyła rozbite kiedyś na kawałki serce. Wzajemna opieka, wsparcie, przygody, wspólnie spędzany czas, nawet wspólnie przeżywana rutynowa nuda powinna zbliżać do siebie partnerów, nas połączyło mnóstwo rzeczy, nawet te, o które byśmy się nie podejrzewali… A zaczęło się od poezji.
- Czy nie na tym powinien polegać związek partnerski a nawet przyjaźń? Na delikatności, szczerości, czułości. Teraz wszyscy ograniczają się jedynie do wspólnego majątku, wspólnego jego inwestowania, a nikt nie pragnie inwestować uczuć na przyszłość. Rachunki, zakupy, dzieci, tak to wszystko jest ważne, ale człowiek, a nawet inne zwierzęta mają potrzeby emocjonalne, potrzeba troski, przytulenia, dotyku, dobrego słowa. Ktoś powiedział kiedyś że czule miłe słowa wpędzają w pułapkę. Miłości nie da się zbudować na dokuczaniu partnerowi, wyśmiewaniu się, ocenianiu go a tym bardziej na porównywaniu go z kimkolwiek. Dlatego przekonując Cię do siebie nie sugerowałem się niczym innym jak tylko szczerym uczuciem do Ciebie, mimo wad, różnic i lęków które masz prawo tak jak wszyscy posiadać. Jesteś mi bliską osobą, stojąc obok Ciebie na ruchliwej starówce nie myślałem o tym co myślą inni przechodnie, osoby siedzące na ławkach, które mijaliśmy. Wtedy i zawsze będzie liczyło się dla mnie nasze wspólne pojmowanie nas wzajemnie i tego co możemy jeszcze zbudować. Nikt za nas nie pokocha nie podniesie naszych trosk i nie zasiądzie na pokład drewnianej łódki wystruganej z kory, aby odpłynąć na mlecznych falach, wysoko, wysoko.
- Nasza łódka jest tylko jedna, bo odpłyniemy oboje, choćbym miała rzucić się w gęste chmury podczas deszczu.
- Krople deszczu najwiecej w sobie mają emocji, wystarczy się wsłuchać w ich stukot. Przypomina bicie serca, lub spadające łzy, nie raz jest ich naprawdę sporo, życie weryfikuje ile nasze serce znieść potrafi, jednak czasami nie zdąży zdjąć jednej sekundy…. Jednej sekundy za dużo… brakującego elementu.
- Narazie go nie widać
- To nie znaczy że go nie ma
- Ludzka obojętność… przyczyna pojawienia się tych elementów.
- Obojętność konkretnych ludzi
- Tak
- Dziękuje że pozwalasz mi latać dziury, nie wiem czy wiesz ile moich zanikło dzięki Twojej neszamie.

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2021-07-11 Dodano: 2021-07-11 15:24:00

Ten wiersz przeczytano 1039 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie