Prozaiczność liryki

upatruję nadziei w horyzontu zarysach, skradającej się na palcach wyczekuję radośnie. Chwilom ciężkim jak powietrze dodaje skrzydeł
by wzbić się mogły nad atłas przestworzy.
Widzę, czuję, tak to powinno być napisane,
nie słowem, leczy czynem. Wybacz mi proszę,
że liryki używam,
by konwersacji naszej dodać polotu.
Pewnie nie zrozumiesz, bo nie jest na siłach człowiek zrozumieć przesłanie moje,
lecz nie zapomnij proszę o tej zbitce liter, którą wyjąłem z kieszeni jak portfel.
Szukając znaczeń i wartości pochyl się nad tym, że piszę do Ciebie,
czasami to czasownik więcej przynosi
niż gdybyś spojrzała na rzeczownika minę. Uśmiechnij się proszę, gdy czytasz,
gdy śpisz i wirujesz ze mną,
bo pada śnieg metafor życia,
otula delikatnie nasze wyobrażenia,
snuje się i wije jak San na przełomie.
Zamknij swe oczy, zarygluj uszy, chłoń chwile. Nadejdzie kiedyś i dzień taki,
w którym się złączą nasze obawy,
myśli, marzenia, potęgi i jawy.
Być może kiedyś ktoś da CI garść złota,
w kolorze żółtym- pasuje kobiecie.
Obiecać Ci jednak mogę,
że nigdy już piękniejszych słów otrzymać nie otrzymasz, i gdyby zdarzyło się tak,
że nie dam rady iść wpatrzony w twe ślady
odbite na mrozie, nie odwracaj się do tyłu, wyznacz azymut innemu tchnieniu.
Pamięć jest słaba, mawiają niektórzy,
wybiórczo traktuje ludzi i rzeczy,
lecz z jej zakamarków nikt Cię nie zabierze,
a gdy mnie nie będzie- pozostaniesz wieczna...

autor

JJ

Dodano: 2012-09-26 21:54:29

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie