Przedsionek do wieczności..

Zamknięta w przedsionku do wiecznosci
z wzburzonym serca biciem,
oddalona od rzeczywistości
dosięgając piekła tu na ziemi żyję.

Współistniejąc jako puch marny
spoglądam na swe ludzkie ciało,
przykryte czarno-białym całunem
upadłego anioła.

Zagmatwana sznurem rzeczywistości
oddalam się od realiów świata.
Kryję swe łzy cierpienia,
w nadziei na nowe życie.

Stoję i czekam ze smutnymi oczami,
analizując każdy gest i spoglądam
na człowieka..zagubionego człowieka
szukając w nim siły radości.

autor

Beatris

Napisany: 2008-12-31 Dodano: 2009-01-28 19:32:48

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie