Przepis na udane życie

Połknąć dużo pustki,
aby uwolnić się od lęku.
Długo spoglądać w niebo,
z ufnością, bez celu.

Stracić siebie, zyskać Boga,
nie w niebie, a w sobie,
w nierozerwalnej łączności
z bezkresem porażającej pustki.

Zachwycić się ogromem kosmosu,
dojrzeć siebie w wielkości świata,
bez konturów śmiesznego ciała,
nie wartego złamanego grosza.

Patrzeć niebiańskimi oczyma...
co dzień, w niebo, w samotności,
niczym dziecko, bez myśli, w nocy,
a potem zbudzić się z życia.

autor

Ewa27

Napisany: 2016-07-01 Dodano: 2016-07-04 22:20:43

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie