Przepraszam(!)... już znikam.

Bo i po co męczyć własnym istnieniem innych? Można zamknąć się w sobie

Kolejny raz przepraszam.
Zatrzymuję łzy w szkle oczu
A one jak lustra stłuczone,
Utraciły swój blask i życie.
Odbijają wszystko bezwiednie.

Kolejny raz zatracam się
We wszystkim i w niczym.
W obrazach nienaturalnego świata,
Zatrzymującego serce w skale,
Rozbijajacego uczucia.

Nie wierzę w istnienie.
Złudzeniem jestem kruchym.
Rozpadam się w sobie.
I już więcej nie przeproszę.
I już więce nie zatracę się.

autor

Pusty Krzyk

Napisany: 2006-11-28 Dodano: 2006-11-27 19:48:34

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie