Przesłanie

to stary wiersz, ale często do niego wracam...

Gdy kiedyś będę narzekała,
jaka to jestem nieszczęśliwa,
to wtedy mi przypomnij Panie,
że innym w życiu gorzej bywa.

I postaw, proszę mi na drodze
choćby człowieka bezdomnego,
czy dziecko chore na białaczkę
z matką, co pyta wciąż - dlaczego?

Kiedy się będę użalała,
ubolewając nad złym losem,
to wtedy przywróć mi pokorę
i przemów do mnie ludzkim głosem
kogoś, kto żyje w ciągłym mroku
choć słońce blaskiem wzrok poraża
i daj usłyszeć szept modlitwy
łkającej wdowy spod ołtarza.

A gdy zapłaczę znów nad sobą,
bo mnie przygniecie kamień zdarzeń –
to wtedy postaw mi przed oczy
Oświęcim, Katyń i...cmentarze.

Jeśli nic do mnie nie przemówi,
wtedy pokutę zadaj Panie
i mi przypomnij o tym wierszu,
wszak w nim od Ciebie jest p r z e s ł a n i e.

autor

E_J

Napisany: 2009-06-07 Dodano: 2013-06-07 19:26:42

Ten wiersz przeczytano 3497 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie