Przestrzeni Cisza
Śp. Marioli S.M. tomik pt. " Spod Czarnej Wstęgi " J.M.
Cieniem tęsknoty owiane mieszkanie.
Pustka kuchennej przestrzeni.
Zakurzone książki przez nikogo już
nieoczytane,
odgłosy śmiechu ucichły,
rozgoryczone.
Ciche bez wyrazów nie odzywają się
ściany.
Smutna to cisza.
Łzą skrapiane szare cztery kąty.
Szkicowana wspomnieniem postać,
przechadza się po pokoju.
Bezgłosie poranków w nim długie
godziny.
Opustoszało miejsce fotela przy
biurku,
ścienny zegar zatrzymał się w
biegu.
Zwiędłe kwiaty opuszczają parapet.
Wspomnień w pamięci i zdjęć pozostał
komponent,
prześwietlony film jak pęknięta
klisza,
po domu roznosi się przestrzeni
cisza.
uczcijmy święto zmarłych minutą ciszy.
Komentarze (5)
W ciszy.. lecz nie w sercu.. Wiersz zmusza do
zadumy, wspomnień.. piękny.
wzruszająco i bardzo namacalnie prawie przedstawiony
smutek samotności Piękny wiersz Wyrazy uznania
Książki, fotel, zegar, składają się na wspomnienie,
wspomnienie postaci która wciąż „przechadza się
po pokoju”.
Bardzo smutny, ale i smutek można pięknie opisać ...
minutą uczcić ciszy
Taki smutek wypełnia smutna szara cisza... piękny
refleksyjny wiersz