...przestrzennie o życiu
Chodzę po ścieżkach wydeptanych
utartym szlakiem wędrowca
swoje marzenia i sny zgubiłam
w przestrzeni i czasie zawieszona
boję się,że nie zdążę być sobą
jak co dnia porankiem oglądam niebo
wypijam kawę próbując czytać książkę
tłumacząc sobie sens mojego istnienia
szukam siebie?
*C*
autor
Gwiazdeczka28
Dodano: 2012-06-24 21:49:06
Ten wiersz przeczytano 427 razy
Oddanych głosów: 1
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
trzeba w końcu zrozumieć, że życie to gra pozorów,
tylko świnie gdzieś zachodzą... dopóki nie wyzbędziesz
się uczuć, będziesz błądzić. I będziesz ofiarą. Taką
jak ja byłam. Życie napisało smutny scenariusz, ale
jest łatwiej.
Być może. Fajny wiersz, refleksyjny:) Pozdrawiam