Przyjaciółki na zawsze

Przekraczając bramę cmentarza,
Wcale nie ogarnia mnie smutek,
Za dziecka moja kochana mama,
Już oswajała mnie ze śmiercią.

W ten dżdżysty dzień września,
Szczera radość mną zawładnęła,
Pożegnałem osobę mamie bliską,
Która przekroczyła próg 93 lat.

Była serdeczną koleżanką mamy,
Na dni dobre jak również i złe
Moją mamę o pięć lat przeżyła,
Los słał jej większą ilość róż.

Teraz już na zawsze są ze sobą,
Na cmentarzu przy ulicy Smutnej
Rachunek z życia chyba wyrówna,
Ilość nowych róż na ich grobach.

Nie często znów świeże kwiaty,
Składane są na grobach bliskich.
Możesz sam się o tym przekonać,
Zaglądając nieraz na cmentarz.

Ludziom, którzy chodzą na groby
Będzie łatwiej później umierać.
Każda świeczka doczeka wieczoru
O czym zawsze mówił mój ojciec.

Wiersz ten dedykuję pamięci Zofii J.

autor

Adaśko

Napisany: 2013-09-11 Dodano: 2013-09-11 17:42:23

Ten wiersz przeczytano 1668 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie