Przystań

Może z utęsknieniem a może niespodziewanie
w porze kwitnących jabłoni,
lub w dżdżysty jesienny poranek, nadejdzie każdemu z nas chwila,
gdy zrzuci z siebie to ziemskie ubranie.

By jak po zachodzie słońca snuć jak po spokojnej fali,
podążać na bożą przystań-za światłem w oddali.
By tam swą duszę w czyśćcowej zanurzyć kąpieli,
nad śnieg i blask kryształu z brudu ją wybielić.

Po czym jak biały ptak wolny, poszybować w niebiosy,
Bogu trill chwały zaśpiewać i wytarzać swe pióra w kroplach rajskiej rosy
Lecz jak żyć by w kwiecie wieku, czy schyłku jesieni,
to życie ziemskie na rajskie ogrody przemienić.



Słowa prawdy podpowiedzą mądre i odwieczne.
„żyj tak jakbyś umrzeć miał jutro,
Pracuj jakbyś żyć miał wiecznie”

dla wszystkich pogrążonych w smutku i żałobie

autor

*EW*

Dodano: 2010-04-15 15:11:55

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie