Psychiatryk

Rozprawmy się ze stereotypami, raz a dobrze! Nie wiesz, nie oceniaj. Nie byłeś, nie opisuj. Nie potępiaj takich jak ja.

Uwięzieni bez możliwości ucieczki.
Zatrzaśnięci za drzwiami bez wyjścia.
Obserwują świat zza pobielanych krat.
Milczą, bo ich słowa łapane są w sieci.

Faszerowani tabletkami, zadręczani diagnozami,
zniesmaczeni posiłkami, zirytowani odgłosami.

Poruszają się po świecie bez klamek,
po krainie bez luster i ostrych narzędzi.
Chodzą bez paska i w butach na rzepy,
zapomnieli już na dobre o całej technologii.

Pospolity wiersz, typowy stereotyp,
rutynowo powtarzany, bezmyślnie kopiowany.

Z problemami, których nie zrozumiesz.
Ze wstrętem, którego nie pojmiesz.
Ze złością, której nie przyswoisz.
Z... bezsilnością, której nie uciszysz.

Ale..
To tam na nowo uczą wargi jak się uśmiechać.
Pokazują oczom jak trzeba błyszczeć.
Ich język tam swobodnie może się odzywać,
a ich serce może już bić tak jak chce...

autor

Nikala18

Dodano: 2012-04-16 16:53:21

Ten wiersz przeczytano 1824 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie