Puszek

/Z szuflady/

Spada na gładź skóry puszek posrebrzany,
Znalazł miłą przystań wiatrem wysmagany,
Po trudach wędrówki dotknął wreszcie brzegu,
Chociaż nocną podróż zaczynał w szeregu,
Podobnych w zamiarach tańczących Derwiszy,
Dziś już ich nie spotka, bliskich nie usłyszy.

Samotnie z miliardów podobnych mu płatków,
Wytrwał, nie podzielił losu śnieżnych bratków,
Zgubionych po drodze w jesiennej szarudze,
Po długiej wędrówce okupionej trudem,
Zepchniętych wichurą z trasy towarzyszy,
Wybitych powiewem, potopionych w ciszy.

Teraz jest radosny, gdyż dotarł do celu,
Mimo trudnej drogi, przeszkód nazbyt wielu,
Zmarzłe członki grzeje w cieple przeznaczenia,
Które lód otacza, które puszek zmienia,
W coś, co trudno nazwać konijskim Derwiszem
Poddany przemianie w kropli się kołysze.

Spływa po policzku niczym łza zwątpienia,
Swoją srebrzystością oblicze zrumienia,
Przydając mu blasku w spojrzeniach Księżyca,
Błyszcząca kropelka przyozdabia lica,
Teraz gładzi westchnień wiernie towarzyszy,
Razem z nią wsłuchana, rozmarzona w ciszy.

autor

mroźny

Napisany: 2007-11-27 Dodano: 2008-11-23 19:08:10

Ten wiersz przeczytano 615 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie