Rada?

na pocieszenie umierających... na rozgromienie chmur burzowych... dla motyli słabych, tęskniących do chwil radosnych, ciepłych, różowych...

Szał i szok i mordu lęk
I chęć wyrwania wyobraźni wrażliwej
Przebicia serca sensem szacunku
I wybicia się ponad pozorną prostotę

Dźwięk mej nocy macającej niemoc
Zaraza deszczu co strzeży strzyg kły
I przepaść i koszmar w kieszeni kresu
A potem stęsknione uszanowane sny

Smak cierpki krąży we krwi purpurze
A nocy chłód przechadza się w ciele z cicha
Lecz radę mam co ślepemu światło zapala:
Nie bój się i zacznij oddychać!!

ech, żebyśmy tak już byli razem...

autor

Serenity

Napisany: 2007-01-13 Dodano: 2007-01-14 20:51:24

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie