RAKIETA

Stoi na stacji kosmicznej rakieta,
Ciężka, ogromna, mocna jak atleta,
Cała wibruje, nerwowo się kiwa -
Kosmos ją wzywa.

Stoi i dyszy, syczy i sapie
A na dokładkę coś jej z brzucha kapie.
Wysoka jak limba, sięga aż do nieba -
Tankować trzeba.

Już mechanicy wąż jej w brzuch wkręcili,
W cysternie zawór na „full” przestawili.
Pije spragniona czując się jak w raju -
Już jest na haju.

Nagle buch,
Stery w ruch.

Dostojnie, powoli i ociężale
Ruszyła do góry prężąc się wspaniale.
Uniosła swe ciało jakby od niechcenia -
Nie do uwierzenia.

W pierwszym przedziale siedzą astronauci.
Siedzą i myślą czy paliwa starczy?
Jaka usterka w mechanizmie drzemie?
Czy wrócą na ziemię?

W drugim przedziale same komputery
I tak naprawdę one dzierżą stery.
Miliardy działań - tak bardzo się spieszą ...
A jak się zawieszą?

W trzecim przedziale magazyn żywności,
Są zupy w proszku i sojowe kości,
Pasta z kurczaka, w pastylkach cukierki -
Wybór niewielki.

W czwartym przedziale naukowe graty,
Rurki, pipety i trójnożny statyw,
Menzurka, dziwna techniczna hybryda,
A może się przyda?

Zaś piąty przedział zajmują roboty,
Jakieś cyborgi i quasi-istoty.
Choć cała grupa wygląda jak żywa -
Nie pije piwa!

W szóstym przedziale jadą ufoludki,
Z nudów się bawią w „ele-mele-dudki”.
Ten na którego wypadnie, niestety,
Wysiada z rakiety.

* * *

I choćby przyszło aż tysiąc uczonych
Nagrody Nobla nadzwyczaj spragnionych,
A każdy byłby z dedukcją za pan brat,
To nie wymyślą ...

Dokąd zmierza świat?

autor

KapRysiek

Dodano: 2005-05-17 22:48:13

Ten wiersz przeczytano 8917 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie