***Ranek wstaje***

Temu, który nie wie, że nigdy go nie pokocham i Temu, który nie wie, że nigdy nie przestanę.

Ranek wstaje i zostawia mnie samą
w rozgrzanej do białości pościeli.
Jeszcze czuję jak ciepły oddech
Delikatnie sunie po moim ramieniu,
Wiodąc za sobą dłoń.

Jeszcze widzę cień rzęs na swoim policzku,
Które strzegą pocałunków,
tych leniwych i tych niecierpliwych.

Czuję zapach włosów głaszczących ciało,
Torsu zwartego z moim mostkiem
Dłoni, które w powolnej i silnej niecierpliwości
Nie mogły znaleźć sobie miejsca.

Wstrzymuję oddech na wspomnienie
Gorącego uda wsuwającego się subtelnie
Między moje, zimne i rozpalone jednocześnie,
Na wspomnienie zamknięcia w silnych ramionach -
Bezpiecznych i niepokojących zarazem

Patrzę na drzwi i jeszcze widzę w progu
Jak przewieszasz kurtkę przez ramię...
Jak odwracasz głowę i posyłasz mi uśmiech.
Słyszę jak mówisz słodkie "Do Wieczora!"
Zamykasz drzwi nieświadom niczego,
Przemierzasz Poranek w kierunku pracy.

A ja leżę myśląc o twoich ciepłych ustach.
Zamykam oczy, spod powiek wypływa łza.
Potem następna. I następna. I następna...

W pustym mieszkaniu odpowiadam do Ciszy:

"Mnie już nie będzie"...

autor

aph

Napisany: 2008-04-27 Dodano: 2008-04-28 18:01:06

Ten wiersz przeczytano 711 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie