Refleksja pseudo poety

To prawda, że nie każdy jest wielkim poetą, ale takie
wiersze jak ten czyta się z największą przyjemnością:)

Serdeczne pozdrowienia:)

Oj przewrotnie i kokieteryjnie :)
Marku bdb wiesz że piszesz piękne wiersz którymi
potrafisz oczarować czytelnika :)
Pisz dalej na brak odbiorców i czytelnikoów nie możesz
nzarzekać :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję kolejnym gościom za odwiedziny i refleksyjne
komentarze.

A mi się twoje wiersze podobają

Piszże to co boli, a także raduje
i zawsze do przodu jak Syzyf na górę.

Pozdrawiam Marku, czyżby rachunek sumienia?

ja mam taką teorie że każdy ma szanse być sławny ale
np. 1 na milion w całym życiu, więc chyba
najważniejsze dbać o swoją małą sławę w życiu(tych
trochę osób) i to ma być narzędzie a nie cel bez celu
bezpośredniego. pozdrawiam (jeśli ktoś ma już jakiś
talent to łatwiej go mnożyć niż inne talenty)

Refleksyjnie i zarazem przekornie,
chyba każdy z nas ma takie chwile.
Pozdrawiam Marku

Dziękuję Wando za wyczerpujące wyjaśnienia. Oczywiście
w miarę możliwości skorzystam z Twoich uwag.
Pozdrawiam serdecznie i życzę słonecznego dnia.

bo piszących jest wielu a poetów mało

Marku :) dziękuję za odwiedziny i miłe słowa. Nie ma
maila, więc piszę tu. Stosujesz klasyczne przepisy
interpunkcyjne, zatem konsekwentnie:
*Skryba poetą nigdy nie zostanie,
*bo brak im tego, co je w magię zmienia.

W drugiej strofie użyłeś synekdochy w l. poj. "słowem"
z równoczesnym zastosowaniem do niej określeń w l.
mn., co do których mamy się domyślić, że chodzi
Autorowi o "słowa" (jako tworzywo wierszy, poezji).
Używając dla synekdochy w l. poj. składni l. mn.
starasz się odróżnić znaczenia od tych, które dotyczą
drugiego rzeczownika, "czytelnika". Wyszło coś
takiego:

Jak mam zachwycić słowem (synekdocha, l. poj.)
czytelnika,
kiedy przyziemne (słowo), brakuje im? (słowom -
powinno być słowu/mu) tchnienia.
Czytając, żadnych doznań nie spotyka (czytelnik),
bo brak im? (słowom - powinno być słowu/mu) tego co je
(słowo) w magię zmienia.

L. mn. niestety zgrzyta w odniesieniu do synekdochy w
l. poj. "słowo", co gorsza przymiotnik "przyziemne" i
zaimek "je" użyte intencyjnie w l. mn. brzmią tak samo
jak w l. poj. - robi się galimatias. Gdyby zastosować
konsekwentnie l. poj. do synekdochy "słowo" - przy
równoczesnym wprowadzeniu "czytelnika" - to strofa,
jak widzimy, brzmiałaby absurdalnie. Zatem jedyne co
pozostaje - to zrezygnować z synekdochy w l. poj. na
rzecz synekdochy w l. mn., np. w taki sposób:

Jak mam słowami porwać czytelnika,
kiedy przyziemne (słowa), brakuje im (słowom)
tchnienia.
Czytając, żadnych doznań nie spotyka (czytelnik) ,
bo brak im (słowom) tego, co je (słowa) w magię
zmienia.

Nadal jest karkołomnie z uwagi na dwa równolegle
rzeczowniki z mnogością określeń i zaimków, ale
składniowo logicznie. Pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję kolejnym gościom za odwiedziny i refleksyjne
komentarze.
@Wanda Kosma. Co do uwag to wszystkie bardzo sobie
cenię, każdą rozważam i często z nich korzystam.
Zawsze są u mnie mile widziane:)
Życzę wszystkim czytelnikom słonecznego dnia:)

Nie spodziewałam się po Autorze takiej kokieterii :)
Uwagi mam do interpunkcji oraz do drugiej strofy, w
której się trochę zagmatwały rzeczowniki z zaimkami i
ich składnia. W razie zainteresowania - powrócę :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Lubię takie wiersze, które są pełne oczekiwań?
Marku, droczenie się z czytelnikami bardzo ładnie
Tobie wypadło;)
Tak zwana szelmostwo z ciebie wychodzi i dobrze
przecież jesteś romantykiem, Tobie wolno więcej;)

Pozdrawiam jak zawsze serdecznie i uśmiech ślę, Ola:)

Refleksyjnie, ironicznie,
przekornie, ciekawie.
Z wielką przyjemnością przeczytałam.
Dobrej, spokojnej nocy.
Pozdrawiam serdecznie:))) Gabi

Posłuchaj Drogi Marku
u Ciebie jak w zegarku.
Przepięknie piszesz, klimat
jest w Twoich wersach, trzymasz
za serce czytelnika...
Więc pisz dalej, nie znikaj!

Pozdrawiam serdecznie uznając ten (świetny) wiersz za
żarcik. :)