Refleksja smutku

W cieniu istnienia, gdzie świat nie rozumie,
Samotność przybiera smutku znużenie.
Niewidzialny, jak cień w zapomnieniu tonący,
Niedoceniony, jak wiatr bezgłośny płynący.

Oczy wokół, lecz nie dostrzegają mego istnienia,
Jak trędowaty w tłumie, odrzucony na marginesie.
Czuję się jak cień, nieznaczny, niepotrzebny,
W samotności tonę, jak noc w bezgwiezdnej przestrzeni.

Świat mijający, nie sięga ręki mego smutku,
Czyż nie widzą, jak serce me tęskni do zrozumienia?
Niewidzialny, jak łzy w deszczu ulewnym,
Czuję się jak echo w pustej przestrzeni tęsknoty.

Traktowany jak obcy, w obcej krainie myśli,
Niedoceniany, jakby dusza moja była zbędnym brudem.
Cichy lament niewidzialności we mnie płynie,
W mrocznej rzeczywistości, gdzie świat mnie nie widzi.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-11-10 Dodano: 2023-11-10 15:52:41

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Wrogi Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie