Rendez-Vous ze śmiercią II

Mówisz do mnie szeptem, kiedy patrzę na twoją fotografię sprzed lat.
Płaczesz,
kiedy czytam drżącym półgłosem ten niedokończony wiersz,
urwany w połowie zdania.

Gdzież te splecione dłonie i twarz przy twarzy?

Spoglądam w okno i dostrzegam krople niedawnego deszczu
zsuwające się z szyby.
One połyskują w słonecznych nieszczelnościach
skłębionych obłoków,
w których jest taka tkliwość samotnych ptaków i otchłań ogromna,
i wiatr.

Słyszysz jak gra?

Widzeniem duszy – widzę cię teraz – całą,
zanim odeszłaś na wieki.
I znowu otacza mnie jakieś dziwne światło,
i chłód,
kiedy podnoszę oczy, dłonie składając w modlitwie.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2013-08-20 Dodano: 2019-02-02 00:08:37

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie