Roje myšli
Ma ochotę pisać, przesuwać palcami po
klawiaturze, aż komputer pęknie.
Gdzieś za starymi i nowymi czasami kryje
się gniew, duchowe uczucie, które nie
będzie skute łańcuchami. Odbicie wyrzyna
zęby głosom w jej głowie, które chcą się
wydostać -
chcą żyć, być częścią rzeczywistości.
Zgubiła się, straciła rozum w natłoku
myśli, które dręczą we śnie,
jak cienie podążają za nią do następnego
wielkiego kroku w życiu -
jak mogę zatem być szczęśliwa, kiedy ból
został przekazany od kołyski,
będzie
prześladować, aż skończy w grobie.
Nie lęka się śmierci, po prostu to nie jest
znaczące -
Zapomniała,
że życie dla niej nie istnieje,
oczekiwania i wrodzona wdzięczność zabiły,
zanim zdążyła pomyśleć.
- Nie chce istnieć -
Gdyby nie była sobą, czy byłaby
szczęśliwsza?
Zwątpienie osiada w niej, jak stara rana,
która się nie goi -
ile jest warta, jeśli nie może uciec od
pustki.która ją kocha, prawie tak samo jak
Ikar, który ukochał słońce.
Mirabella
Komentarze (5)
Ikar kochał słońce, które go zgubiło, lecz wznosząc
się pragnął żyć.
Życzę peelce żeby pustka się wypełniła życiem.
Pozdrawiam ciepło.
Dobrego nowego roku.
Świetna puenta. Porównanie z Ikarem bardzo wymowne i
poetyckie.
Samego dobra na nowy rok Bogno. :):)
Dobre, mocne!
Głos mój i szacun jest twój!
bardzo pesymistyczne słowa.
Ja wierzę, że zawsze można coś pozytywnego znaleźć w
życiu.
Bardzo poruszający tekst.
Dużo w nim emocji. Najwięcej tych złych, targających
człowiekiem, kiedy bardzo silnie przeżywa coś
niedobrego, negatywnego i nie umie znaleźć wyjścia z
sytuacji.
Ekspresja, autentyczność czyni ten tekst bardzo
sugestywnym i smutnym.
Pozdrawiam