Różany Sad

Stąpałaś kiedyś boso po szkle,
Kiedy słyszałaś jak szeleścił i miękł?
Czy może strach zbyt duży ogarnął, przelękłaś się
Subtelnych kropel krwi, co kwitną na krawędziach?

To kwitną czerwone róże
Jak źdźbło trawy – głaszczą
Cię po palcach zielonych.
To przekwitłe róże, co mają kolce
I spijają twą radość, chłoną twój oddech,
Byś nie mogła stąpać po szkle.
Strach przed życiem, przed czuciem
Głaszcze cię po policzkach.

Śpiewamy pieśni i jemy budyń waniliowy
Kiedy białą chusteczką ocieramy łzy.
To jest pieśń życia i śmierci, to uśmiech
Ponury jak moment, kiedy boisz się wejść do nieba.


Kraków, 24.11.2005 rok.

autor

Nirian Samalai Feireniz

Dodano: 2005-11-30 12:54:48

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie