Rozmowa z Księżycem...

Księżyc zagląda w moje okno -
ileż on westchnień w sobie mieści...
Przez wieki całe, tysiąclecia
spisałby tony ton powieści.

Wszyscy mu mówią o swej miłości -
jeden o szczęściu, inny o rozpaczy.
Ach, ty Księżycu srebrny, magiczny...
Odbiciem jesteś, a tak wiele znaczysz.

Gdyby nie ty, komu bym mogła
z mojej miłości tęsknej się zwierzyć?
Takiej jedynej, niepowtarzalnej...
Nikt inny nie chciałby mi uwierzyć.

Czy drzewom w ogrodzie, czy polnym trawom,
skowronkom, co na miedzy siedzą?...
Lecz jeśli ty wiesz o niej wszystko,
to inni też już wszystko wiedzą.

Trzymaj tam dla mnie choć jedną stronę,
na której uczucie moje się zmieści.
I podczas twych wędrówek stromych,
snuj swe świetliste opowieści...

autor

annael

Dodano: 2007-02-27 00:03:22

Ten wiersz przeczytano 1031 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie