Rozmyślania na ławce marzeń

Ławka marzeń znów zapachem mnie zaprasza,
tak łagodnie uspokaja serca drżenie,
od dziś moja (chociaż wczoraj jeszcze nasza)
lecz dlaczego tak się stało - sama nie wiem.

Zamknę oczy, żeby łzy tak nie paliły,
ścisnę dłonie przygniatając smutne myśli,
tylko księżyc - ten przyjaciel w cichej chwili
niezawodnie srebrnym pyłem w nos mi błyśnie.

I nie będzie tak samotność koleć w duszę,
obiecuje mi stalówka - już zielona!
Wielką miłość do tworzenia odkryć muszę,
by z wierszami wspólnie o niej się przekonać.

autor

ANDO

Napisany: 2008-12-31 Dodano: 2009-01-24 00:28:04

Ten wiersz przeczytano 936 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie