Rozstanie...

Została jeszcze niedopita kawa,
kilka okruchów z Twojej kromki chleba,
w łazience zapach perfum,tych co lubię
a to niewiele gdy mi ciebie trzeba.

Sypialnia świeci krajobrazem pustki
a noc się zbliża pełna samotności,
kto dziś ogrzeje me zziębnięte dłonie,
i komu spojrzę w oczy z łagodnością?

I tylko zegar swoim rytmem żyje,
podwładny czasu i poganiacz ludzi
on to odmierzył godzinę rozstania,
on mnie samotną, świtem będzie budził.

Pierwszy wiersz z cyklu "Rozstania"

autor

sael

Dodano: 2007-03-09 06:26:16

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie