Ruina

… zapomniani ludzie jak domy popadają w ruinę…

2007-04-01

jeden naprzeciw drugiego
dumni w niemym dwuszeregu

poruszone wiatrem skrzypią powieki
odsłaniając zmatowione ślepotą
popękane źrenice

zakneblowane ciszą drewniane usta
zdławiły niewypowiedziane słowa

skóra toczona trądem zapomnienia
odsłania brudne ceglane żebra
kruszone czasem

wymarzone ciepło
wieje chłodem pustki

Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2007-04-01 Dodano: 2007-04-02 15:01:26

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie