Rysa na porcelanie serca

Kochać i tracić, pragnąć i żałować, Padać boleśnie i znów się podnosić, Krzyczeć tęsknocie "precz" i błagać "prowadź" Oto jest życie: nic, a jakże dosyć... Leopold Staff

W świątyni samotności
Sumienie wyspowiadam
Zaśpiewam pieśń miłości
Cisza na skrzypcach zagra

Kształt ust niczyich zapomnę
Z piersi zetrę wspomnienie
Lecz czy zapomnieć zdołam
Dłoni zniecierpliwienie

Ciernie życia poznane
I kamienista droga
Ruszyłam nią w nieznane
Jak pustym niebem bez Boga

Odarta ze złudzeń dusza
Nagą prawdą się stała
Żebrząc co noc o uczucia
Na tacę pustkę dostała

A gdy serce twe przytłoczy Myśl, że żyć nie warto, Z łez ocieraj cudze oczy, Chociaż twoich nie otarto. Maria Konopnicka

autor

lodova

Dodano: 2007-02-01 00:06:02

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie