Rzeka

Piękny i zarazem smutny wiersz.
Może wszystko się zmieni i znów będziecie razem nad
brzegiem rzeki rozmawiać z księżycem i z gwiazdami
Pozdrawiam

Bardzo ładne rozmarzenie.

Obrazowo i na melancholijną nutkę.
Chyba wkradło się kilka literówek.
czy nie miało być: "Sylwetki dwojga osób",
"wpadającym", "wtedy", "każde z nas"? Miłego
wieczoru:)

nastrojowo, ale cytat "Teraz każdy z nas przychodzi z
osobna" raczej smutkiem napawa.

taką cię lubię DV...

Bardzo ładnie, klimatycznie, ale też bym tak jak
Marysia napisała sylwetki dwojga osób.
Pozdrawiam Klaudio niedzielnie :)

"Sylwetki dwoje osób " = zastanawiam się czy nie
dwojga osób? Wg wykładni profesora Bańko - w przypadku
"osób" to dla dwóch osób, ale jeśli on i ona, to
raczej dwojga.
I jeszcze 10 wers jakby troszkę mylił całość.
Czytam po swojemu tak:

Odwiedzając kiedyś tłoczny brzeg
Zauważyłam że nie jestem sama
Sylwetki dwojga osób odbijały się nastrojowo
W błękitnym wpadającym w lekki granat lustrze rzeki

Oboje przytuleni rozkoszowali się narastającą chwilą
Jakby to była ich ostatnia wspólna sekunda
Nie wiedząc czemu
Następnej nocy towarzyszył jej tylko księżyc

Tak samo jak w tedy
Oboje obejmowali tchnienia wiatru
Teraz każde z nich przychodzi osobno
Aby rozmawiać z wiecznie niemymi gwiazdami
-----
Punkt za nastrój, mimo tego, że nie wszystko
po mojemu.