Rzucony w gniewie srebrny klucz

W samotnych spacerach często znajduje srebrne klucze, których nikt nie podniósł

Srebrny klucz



Znam to uczucie, nie jest mi ono obce

Zawsze występuję w rozterce, w miłosnej trosce

Głośno wołałaś ustami w gniewie precz! wynocha!

a twoje zakochane serce, słyszałem, szlocha



Zatrzasnęłaś przed nim ciało

wypuściłaś na wolność serce

bo ono prawdziwej miłości chciało

coraz więcej i więcej



Odwieczność i krańce świata

miłość to szelmowskie uczucie

ono najczęściej się chyłkiem skrada

Do jednych przychodzi i na zawsze zostaję

Innym tylko kamieniste rozstaje



Wyrzuciłaś ku niemu miłości klucz

krzycząc, furiat!

tą scenę na oczy widziałem

wzięłaś rozpęd , klucz jak ptak w powietrzu

srebrem fruwał, pod nogi mu upadł



Upadł tak szczęśliwie jakby ptaszek fruwał

pod jego nogami się turlał

Wiem, że go z namaszczeniem podniesie,

odwróci się i go tobie odniesie



Życie mnie nauczyło że klucz miłości od niego odbierzesz

a usta twoje zakochana dziewczyno, uśmiechnięte

jak otwarte serce w podzięce, w ofierze



Jak aktorka na scenie, ukazałaś swoja złość na niego

co to da skoro czekasz

i czekać będziesz na tego łotrzyka złego



Za oknem letnia zieleń zakrywa dachy domów

W twoim sercu dziewczyno ciepły maj

Widzę ciebie znów w jego ramionach

Wymarzę z pamięci ten rzut klucza ku niemu

Nie powiem o tym nikomu



Autor:slonzok

Bolesław Zaja

Poetazeslaska.com

autor

slonzok

Napisany: 2016-01-03 Dodano: 2016-01-03 11:02:09

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie