sami w smutku...
porzucone byle gdzie marzenia
zobojętniały i umarły
świat wciąż oblicze zmienia
tylko my w smutku sami
pogrzebane bliskich fotografie
uśmiech zabity chłodem
tylko pamięć odejść nie potrafi
niezawodnie trwa w uporze
tylko usta nieobecne milczą żalem
myśli nieładem się plączą
wyrzucone słowa w serce kochane
zataczają kręgi ciszę mącą
autor
zwyczajna kobieta
Dodano: 2010-07-17 10:44:19
Ten wiersz przeczytano 758 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Rymy abab. Rymy b-b bardzo mi się podobają a a-a
zupełnie nie. W ostatniej zwrotce odwornie!!! Gdyby
jednak popracować nad tymi rymami byłoby nieźle :)
po co się smucić jak słońce tak pięknie grzeje
pamięć nigdy nie zapomina...
Podobają mi się rymy, logika i treść utworu.
Duże TAK
Powtarzasz dwa razy TYLKO
Brakuje mi tego TYLKO w trzeciej zwrotce.
Co byś powiedziała na "TYLKO usta nieobecne milczą
żalem"?
Powiem jedno: Z ust wyjęłaś..tak czuję.. M.
Odnalazłam w tym wierszu cząstkę siebie, dziękuję Ci
dobra i zwyczajna kobieto...:) Pozdrawiam.
witaj, niezwyczajna kobieto nie poddawaj się
pozbieraj marzenia i zacznij je realizować.
masz wszelki warunki ku temu.
wiersz ładny, starannie napisany.
pozdrawiam.
Zwyczajna kobieto... apatia jest niezwykle
destruktywna (jest ona wynikiem stanów depresyjnych)
odbiera chęć do pracy, działania i co gorsza obniża
nasze możliwości percepcyjne... recepta -
zaangażowanie w jakieś działanie, intensywne kontakty
z ludźmi, może krótka podróż... Wybacz - nie pochwalę
wiersza. Pozdrawiam serdecznie.
Jak zdjęcia w albumie wspomnienia z czasem bledna.
Wiersz przejmujący smutkiem wypływającym z czytanych
słów. Mam nadzieję, że to tylko dziś tak jest u
Ciebie. :)
fart - to taka chwila, kiedy czytam ten wiersz i
jednocześnie w radio leci piosenka "stare pieśni to za
mało, żeby serce mogło żyć"
no cóż - w czepku urodzeni tak mają, więc kobieto
zwyczajna - włącz radio i ciesz się życiem.