Samotnik

Wstaje co dzień przed świtaniem
By ogarnąć się do szóstej
Gdy koguta słychać pianie
Kubek z kawą prawie pusty

Potem szybko do pociągu
Który nigdy nie zwykł czekać
Trzeba mu dotrzymać kroku
Bo się w pracy będą czepiać

Powrót taką samą drogą
Z tym że dziesięć godzin później
Wciąż zajęty tylko sobą
Kwaśna mina nigdy uśmiech

I tak dzień za dniem mijają
Zmienia się tylko ubranie
Czasem myśli złe się czają
Zwłaszcza gdy przed lustrem staje

Bo tam widzi jak zmarszczkami
Każdy dzień go przyozdabia
Na nic kremy - drogi tani
Czy ostatnio krioterapia

W samotności widać wszystko
Czego róż nie przypudruje
Kiedyś szczęście było blisko
Dziś wspomnienia topi w rumie

autor

owiga

Napisany: 2024-02-22 Dodano: 2024-02-22 06:42:21

Ten wiersz przeczytano 252 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie