Samotność

Samotność jak nowotwór psuje nas, wyniszcza
Zatruwa swą toksyną i zostawia zgliszcza
Psuje głowy, pragnienia, tworzy patologię
I zastyga po czasie jak z żeliwa odlew
Wtedy jest już twarda, trudna do skruszenia
Życia krzywi obraz, który ciężko zmienić
Czas upływa jak woda w rurze z wodociągu
Nie wiesz czy jesteś na końcu rury, może na początku
I wciąż stoisz na redzie, patrzysz przez lornetkę
Może ktoś twój łańcuch kotwiczny rozetnie

Październik 2019 .

autor

Maciej1970

Napisany: 2019-11-01 Dodano: 2019-11-01 15:50:43

Ten wiersz przeczytano 2333 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie