Samotność
Jeden z pierwszych moich wierszy. Lata 1980.
Na miedzy wśród łanów zbóż,
samotnie rośnie grusza.
Dziwnego w tym powie ktoś cóż?
Mnie jednak widok ten wzrusza.
Zaraz też myśl ta mnie dręczy.
Któż ją posadził i po co?
Czemu to drzewo się męczy?
W upalny dzień i mroźną nocą.
Nikt jej owoców nie pieści.
Na niczyjej rośnie glebie.
W głowie mi się nie mieści,
żyć tak skazanym na siebie.
A ona, z wielką pokorą,
dzień po dniu znosi tak trudy.
Skąd w niej te siły się biorą,
w okrutnym świecie ułudy.
By rozwiać swoją wątpliwość
spytałem się o to rolnika.
Ten mruknął pod nosem mać psiakość,
toć panie ta gruszka jest dzika...
Komentarze (18)
Pieknie, plastycznie i poetycko.. Milego dnia :)
Dzika grusza szczęśliwsza od wielu z rodowodem, bo
nikt ją nie puszcza przodem, jest wolna i zawsze
gotowa na promień słoneczka. Od dziecka.
"Mało widziały, dużo wiedzą
grusze Maćkowe, drzemiące nad miedzą." - Sztaudynger
Ładny wiersz.
Pozdro.
puenta przedniej marki
Piękny!
Serdeczności przesyłam
Bardzo często właśnie tak postrzegane są osoby
samotne,
pozdrawiam serdecznie:)
Cieplutko pozdrawiam i uśmiech zostawiam:) Ładny
wiersz.
Dołączam do czytelników, którym wiersz przypadł do
gustu. Miłego dnia:)
Kiedyś takie grusze na miedzach były częstym widokiem.
Nawet jadłam z nich owoce tzw. pluskiewki.
Bardzo się podoba. Pięknie, poetycko
Z tą gruszą niejeden człowiek mógłby się utożsamić...
Ale w końcu jesteśmy, jak ona, częścią przyrody.
Pozdrawiam.
Poruszające spojrzenie na samotność poprzez pryzmat
gruszy rosnącej w trudnych warunkach.
Ten wiersz potwierdza, że jako poeta masz szczególną
wrażliwość, zdolność obserwacji otaczającego świata i
umiesz to pięknie przekazać.
Cieplutko pozdrawiam :)
Ładny wiersz.
Pozdrawiam :)
Zasługą Poety jest dostrzeganie spraw, obok których
inni przechodzą obojętnie.
Poruszający wiersz skłania do głębokiej
refleksji...Pozdrawiam Okoniu :)
Dzikością gruszy
wiersz mnie poruszył.
Nastrój i klimat
złamał i trzyma.
Pozdrowionka :):)