Samotny jeleń
Wystraszony jeleń,
Znów ucieka w las,
Czy dogoni go ktoś z was.
Stara rana wciąż doskwiera,
Ciągły ruch ją otwiera.
Brak ręki do wyciągnięcia drzazgi,
Przez to kuleje, to go drażni.
Podchodzi spokojnie,
Wczuwa się w głos lasu,
Brak spokojnego czasu.
Patrzy na polanie,
Cóż za piękna łania,
Może koniec tego bania.
Nagle staje wryty,
Iść nie może dalej,
Strach go paraliżuje stale.
Chce iść dalej,
Chce uciekać,
Lecz nie może,
Wciąż tak czekać.
Jedyne wyjście,
Zapaść się pod ziemię,
Biec w panice przed siebie.
Pędzi daleko,
Stepy przemierza szeroko.
Gdy się wreszcie zatrzymuje,
Spokój odnajduje.
Następna polana,
Ta skąpana w dziczy,
Nikt nie zagłusza ciszy.
Zmęczony jeleń,
Pada wyczerpany,
Tu jego dom powstanie,
W samotności jeleń zakopany.
Pełen dumy jeleń chodzi,
Prezentuje swoje rogi,
Pełen szczęścia podskakuje,
Kopytami pieśń wystukuje.
Jednak w środku pełen smutku,
Stale coś go trapi,
Bo żal czuje w środku.
Znowu zgubił drogę,
Jak ma dalej iść,
Zabłąkany, niespokojny,
Spadł już pierwszy liść.
Nagle znalazł,
Ta ostoja, ta polana,
Tutaj zasnę dziś.
Teraz już jest stary,
Już dochodzi jego kres.
Leży na polanie,
By się podnieść brak mu sił.
Zachodzi słońce,
Nadchodzi życia kres,
Czas odpocząć,
Odejść w ciemność też.
Słabe już ciało,
Cień drzew pokrywa,
Czarna płachta zakrywa.
Tak stoi zamyślony,
Jeleń o przyszłość zaniepokojony,
Chce iść dalej wystraszony.
Wraca do łani, szuka zmordowany,
Lecz nie może znaleźć polany,
Wreszcie pada zrezygnowany.
Jak ją znaleźć w środku lasu,
Stale brak na to czasu,
Wciąż tak szukał,
Bez przerwy, uparcie,
Wpadł nagle w sidła,
Teraz czeka na wsparcie.
Serce mocniej bije,
Któż to tam nadchodzi,
Czy to łania, czy myśliwy,
Co to są za dziwy.
W mroku nie widać,
Jakaż jest to postać,
W oczekiwaniu musi pozostać.
Tyrael w7
29 dies 12 memsis 2-6 annus
Swoje myśli opisuje, Mą duszę ukazuję. Dla siebie głównie piszę, To co w głębi swojej słyszę.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.