Ścierwo

Mówiła mi często, że cierpi tak wiernie,
A nikt jej nie widzi, bo człowiek to ciernie.
Patrzała przez okno, lubiła przyrodę,
Pamiętem gdy kiedyś wzięła mnie nad wodę,
Stała nieruchomo i się uśmiechała,
A ja widziałem wtedy, że jest taka mała,
Że wzrost ma niewielki lecz duszę artysty,
Że kocha zwierzęta i cierpi jak wszyscy.

Lecz kiedyś przechodząc słyszałem płakanie,
To ona w objęciach trzymała ubranie,
Tak stała jak anioł tak biały, jak czarny
I wtedy ujrzałem, że człowiek jest marny.


Zaćpała gdy w bramie spotkała dealera,
Już nigdy nie była szczęśliwa i szczera.
Sześć razy wieszała sześć stryczków na szyi,
Za każdym razem ją z nich uwolnili


Tak bardzo cierpiała, kochała muzykę,
Lecz nigdy nie miała nikogo choć chwilę.
Patrzyła do lustra, widziała potwora,
Już nawet wówczas gdy była tak chora.
Nieduża, cierpiąca, boląca wyniosłość,
Jej jedyną siostrą bywała samotność


Pamiętam gdy w rowie ją kiedyś znaleźli,
Tak blada i marna ze strzykawką w pięści,
Jej oczy spokojne z łzą gdzieś tam w kąciku,
Iskrzyły z oddali jak świeczka w świeczniku.


Pogrzebu nie pamiętam,
Był skromny i czarny
Ludzie obojętni,
A ksiądz był tak marny

Czy śmierć ta pomogła?
Czy ktoś ją pamięta?
Być może ja troszkę i jakieś dziewczęta.
Lecz kim ona była?
Artystką?
Talentem?
Być może, lecz dla innych była tylko ścierwem.

dla wszystkich którzy cierpią tak jak ona...

autor

niewinny to ja

Napisany: 2007-02-01 Dodano: 2007-02-01 15:10:10

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie