Sen samotności

Wstałeś gdy świt zawitał w twoje okno.
Poranny promień rozweselił twoja twarz.
Jak opętany wyskoczyłeś z łoża
i patrzysz na dzisiejszy dzień.

Znudzony samotnością biegniesz do kuchni,
ale tam pustka,
nie ma śladu człowieka.
Z grymasem na twarzy wracasz do pokoju,
czujesz się bezimienny,
bo nikt cię nie woła.
Poranny promień nie jest już tak wesoły.
Słyszysz wołanie z salonu
biegniesz niczym mustang po bezkresnych równinach
oglądasz się tam w koło,
ale nikogo nie ma.
Słyszałeś wołanie?
Czy tylko echo samotności?
Przerażony rzeczyistością
wracasz do sypialni.
Kładziesz się i znów śpisz.

Śpij malutki chłopczyku!
Tylko to ci zostało...
Ciekawe o czym śni
mały, bezimienny człowiek?

Samotność jest tak przerażająca, że czasami wydaje nam się za zajmuje nam cały świat...

autor

Duśka

Napisany: 2007-08-09 Dodano: 2007-08-10 12:13:29

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie