Serce na temblaku

Wziełam swe serce z kąta,
w który Ty rzuciłeś je.
Z rany zadanej przez Ciebie
kapały krople krwi.
Przytuliłam je do piersi swej
i szepnełam: zobaczysz jeszcze będzie lepiej,
czas zagoi ranę.
Wziełam do ręki igłę i nitkę
i zaczełam szyć ranę
zadaną mu przez Ciebie.
Potem przewiązałam serce temblakiem.
Przytuliłam je jeszcze raz
i szepnełam będzie dobrze,
musi kiedyś być dobrze
zaufaj mi jeszcze kiedyś będziesz szczęśliwe,
a rana zabliźni się.

autor

Beatricze

Napisany: 2006-08-14 Dodano: 2006-08-16 11:02:50

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie