Siedząc w pozycji stojącej

Dla uczczenia absurdu,który nas otacza...

To był taki piękny dzień
Barwy lata szumiały na obrazie muzycznym
Który chwytał nieuchwytne momenty jak wieczność krótkie
Delikatny wiatr poruszał mój wzrok
Który wodził za pędzonymi przez niego liśćmi
Które raz po raz zmieniały swoje oblicze
Raz jak niewolnicy przyrody pędzeni przez wiatr do pracy
Innym razem jak dzieci gromadka biegły uciekając przed wiatrem
Szumiało wokół światło słońca mocne swą słabością
I szukało osoby, której może siebie podarować
Biegały do przodu nieruchome zegara wskazówki
Odliczając czas do zakończenia wieczności
A na niebie biegło stado baranków włochatych
W pierze z puchu jak żelazo lekkiego przybrane
Ponad niebem był zaś Bóg jak człowiek
Nieśmiertelny brodę swej starości powoli gładził
I myśląc sobie z góry na nas patrzył
To był bowiem piękny dzień
Lata jak zima ciepłego
Kiedy usiadłem na ławce
W pozycji stojącej

autor

Marcin Dariusz Wesołowski

Napisany: 2005-02-05 Dodano: 2005-02-06 15:31:12

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie