* * * (Siedzę w oknie...)

Siedzę w oknie i patrzę w ciemne niebo,
Czy coś Mu nie wyszło? Czy taki był plan Jego?
Jest źle i ciężko więc me oczy płaczą,
Bezduszni ludzie plan życia tłumaczą.
Dusza zgnębiona potrzebuje pomocy
Ale zostałam sama, łzy towarzyszą mi tej nocy.
Już nie wiem gdzie sens, gdzie jakaś rada
Z każdym krokiem wiara w miłość upada.
Gdzie szukać rozwiązania, gdzie pomoc leży?
"Nie tak ma być" - lecz kto mi uwierzy?
Sława i pieniądz - za tym ludzie gonią
I na pomoc innym czasu nie trwonią.
Na potrzeby biednych uwagi nie zwracają,
Przed oczyma tylko swe korzyści mają.
Lecz może jest na świecie choć jeden inny,
Nie tak zagoniony, może trochę dziwny?
Ktoś kto pomoże, spływające łzy osuszy,
Nad losem rannego pisklaka swe serce wzruszy.
I sprawi dla mnie, że świat barw nabierze
I wszytskie złe myśli ode mnie zabierze...

autor

nataszka87

Napisany: 2005-08-18 Dodano: 2005-08-21 20:52:10

Ten wiersz przeczytano 773 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie