Skazany na monolog

Jak usłyszeć jakiś szept.
Gdy wokoło wielki zgrzyt.
Monotonia dni dusi mnie.
Nikt już nie pomoże mi .

Łza sunie po mojej skroni.
Narasta stężenie cierpienia.
Brakuje pomocnej dłoni.
Nic już nie daje schronienia.

Na skraju milczenia zmysłów.
Przy brzegu ludzkich myśli.
Wysyłam monolog uczuć i słów.
Nikt nie usłyszy!
....a jeśli?

autor

ksiezyc

Dodano: 2007-02-10 18:17:31

Ten wiersz przeczytano 384 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie