Skrzat

W pewnym parku na liściu usiadłem
Popatrzeć jak chodzą , czy się jeszcze przytulają
Czekałem długo, aż wkońcu tak nagle
Szła para patrząc przed siebie
Delikatnie się zmieszałem
Ona miała skrzydła, rozwinięte jak żagle
On przeźroczysty jakby nie wiedział
Czym jest miłość, co znaczy kochanie
Kolory subtelnie wybielał nie myśląc o ścianie
Co dzieli lub łączy to niby uczucie
Czy znajdą malarza, który wnętrze wypełni
Może znachora co zaleczy kłucie
Zegarmistrz stary mechanizm nakręci
On poda jej dłonie patrząc w turkusowe kamienie
Poczuje zapach skóry, twarzy zaczerwienienie
Ona skrzydłami go obejmie, powie nie bój się
Polecieli, już inni- gotowi
I nikt nie wie gdzie.

autor

Zantes

Napisany: 2015-09-05 Dodano: 2015-09-05 06:22:04

Ten wiersz przeczytano 1267 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie