Słabe dłonie

A życie wymykało się z rąk
Bo za słabe miałem dłonie
W głowie urojenia świata
Że wszyscy krzyczą i płaczą
Postrzegałem tak rzeczywistość
Konfrontację zła i nocy
Łatwiej było zamknąć się w pokoju
Odciąć się od chorych prześladowań
Nic nie było już proste
Wszystko miało niepojęte kształty
A życie nie było już życiem
Wegetacja duszy w ciele człowieka
Walka ze stalowymi kratami
Zamknąłem ją w sobie
Bo tylko ona może nadać formę
Chciałem wrócić do schematu życia
Jednak moje słabe dłonie
Nie potrafiły go utrzymać...

autor

Mari

Dodano: 2006-06-23 20:50:47

Ten wiersz przeczytano 608 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie