Śladu po sobie cień zaledwie…

Nie potrafiłem się zaśmiać szczerze
Nawet gdy łez grochy słone
Żartem policzki rumiane rosiły

Ale gdy była przy mnie blisko
Żywym ogniem płonęły moje lica
Każdy mijający dzień szczęśliwszy się zdawał
A ja unosiłem się nad ziemią tak radosny
Życiem cieszyłem się jak małe dziecko

Przyszedł jednak dzień upokorzenia
Gdy usłyszałem nagle że to za mało
Że odchodzi
I zapragnąłem schować się w takie miejsce
Gdzie wstyd nigdy by mnie nie znalazł

Nic już nie było takie samo

Noc trwała bardzo długo
Aż ból minionej epoki rozpłynął się
Na widok jej autentycznego szczęścia
Wystającego z wózka małą główką

I wtedy zrozumiałem
Jak wielkiej mocy nabiera przekonanie
Że możemy kochać bezgranicznie
A miłość jest najwspanialszym skarbem
Który możemy ofiarować
By śladu po sobie więcej niż cień pozostawić

autor

owiga

Napisany: 2016-08-04 Dodano: 2016-08-04 09:20:10

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie