Ślepi i głusi

Udało mi się wpaść na chwilę. Jeśli nie zdążę odpisać wszystkim, to proszę o cierpliwość :)

Panie! Ratuj ich, bo skaczą w przepaść!
Spójrz! Wszyscy są ślepi i za ślepym dążą.
Pozwól im zawrócić, pozwól im... nie spaść.
Wybacz, że nie widzą i wybacz, że błądzą!

- Czyż ja się gniewam? – rzecze Pan z miłością -
Zniewolona wola szepcze im - „musisz”.
Możesz wołać, nad ich bólem zdjęty litością,
lecz, czy słyszą? …bo nie tylko ślepi są, lecz… głusi.

Wrócą jeszcze wiele razy na ciernistą drogę –
tęsknota ich powiedzie przez burze przed ciszą.
Jeśli dzięki cierpieniu zwrócą się do Boga,
On im pomoże ujrzeć. I usłyszą.

Bo któż leżąc w puchu, myśli o powrocie?
Nikt, jeśli nie boli, nie pyta - Dlaczego?
Najcierpliwszy na nich w Domu czeka Ojciec -
kto miłość Jego przyjmie, ten wróci do Niego.

Wtedy ból nieodłączny w błogość się zamieni,
cudowną muzykę usłyszą ci co płaczą,
w sobie się odnajdą wszyscy zagubieni.
Więc... nie zatrzymuj ich. Niech skaczą…

autor

annael

Dodano: 2007-02-10 19:34:03

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie