Słońce

Ludzie są jak gwiazdy na niebie. Jedni mniejsi, drudzy więksi. Ja jestem jak słońce. Potrafię wywołać uśmiech na ludzkiej twarzy, jak i go zniszczyć. Dobrze jest w moim towarzystwie, ale nie można przebywać w nim non-stop, bo można dostać udaru.

Talentów wiele mam,
Muszę to przyznać wprost.
Lecz zmartwień pełno tu i tam.
I mam ich już naprawdę dość.

Rysuję, piszę, tańczę, gram.
Czego jeszcze potrzeba mi?
Nie mogę w nocy zasnąć,
Bo wciąż wylewam łzy.

Chcę zostać kimś
I zrobić coś, co zapamięta świat!
Chcę znaną być,
I słońcem pośród gwiazd.

Więc podanie o pracę już piszę do nieba,
Żeby przyjęli mnie na stanowisko słońca.
Wezmę tę pracę nawet za kawałek chleba.
Byleby sławą cieszyć się bez końca.

autor

Afta

Napisany: 2006-09-26 Dodano: 2006-09-27 07:53:08

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie