Słone śnieżynki część siódma

Kościół był imponujący, okazały z bogatym wnętrzem. Nawa przypominała złożone do modlitwy dłonie, podtrzymywane pięknie zdobionymi arkadami. Witrażowe okna jarzyły się różnobarwnymi kolorami.

Dzwonki budziły dźwięczne echa na całej przestrzeni. W powietrzu unosił się mocny zapach płonących świec. Misternie kute w roślinne motywy, krata oddzielająca
kaplicę z cudownym obrazem od głównej nawy.

Bywała w wielu Kościołach i innych obiektach
nie tylko sakralnych, podziwiając architekturę, przenosząc się myślami do innych epok, gdzie wszystko jakby rozmywało się w szalonym pędzie życia.

W biegu łatwo coś przegapić, to tak jak jazda pociągiem. Widoki uciekają niepostrzeżenie, ci wiecznie pędzący zbyt szybko docierają do jego kresu. Dobrze jest wyhamować byle nie za późno, bo nie wiele zobaczą, a wiele ich ominie.

Trzeba być z bliskimi jak najwięcej, rozmawiać, by nie przeoczyć czegoś ważnego. Spędzać ze sobą dużo wyjątkowych chwil, po to, by potem mieć co wspominać, gdy kogoś braknie.

Zamyśliła się i tylko ciche słone łzy popłynęły po policzkach...

cdn.
Tessa50
Nie idź wytyczonym szlakiem.
Idź tam, gdzie nie prowadzi żadna droga, i
zostaw za sobą ślad.
Autor nieznany

https://www.youtube.com/watch?v=yTD66f6dWEc

autor

Tessa50

Napisany: 2023-02-18 Dodano: 2023-04-14 17:43:31

Ten wiersz przeczytano 1750 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie